Τίτλος Ιστορίας:Αποστολή έκτακτης ανάγκης
Συγγραφείς: Αλιφερόπουλος Κωνσταντίνος , Αλιφεροπούλου Χαρίκλεια
Βόλλα Βασιλική, Γερασίμου Δέσποινα-Κλειώ, Δανέζη Ελευθερία,
Ζαχαράτου Κιάρα-Αναστασία
Σχολείο: 5ο Γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου
Τάξη: Α
Συντονιστής εκπαιδευτικός: Δερλού Κωνσταντία
200 χρόνια μετά…
Χριστούγεννα. Η εποχή όπου όλες οι οικογένειες μαζεύονται και γιορτάζουν.
Τότε δημιουργήθηκα κι εγώ. Με λένε Φίζι και θα σας διηγηθώ την περιπέτεια μου.
Ο Άλεξ είναι ένα δεκαοχτάχρονο, ψηλό, λιγνό, μελαχρινό αγόρι.
Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς και όλη η οικογένεια καθόταν στο σαλόνι, περιμένοντας να σβήσουν τα φώτα για την αλλαγή του χρόνου. Όλοι εκτός από έναν. Ο Άλεξ ήταν κλεισμένος στο δωμάτιό του και διάβαζε τη σημερινή εφημερίδα: Επιτέλους λύθηκε το πρόβλημα έλλειψης μετάλλου, καθώς σήμερα το πρωί οι ειδικοί ανακάλυψαν την ύπαρξη ενός ορυκτού, αρικλίνειο, που μπορεί κάλλιστα να αντικαταστήσει το μέταλλο. Βέβαια πρέπει να σας ενημερώσουμε ότι θα ρυπαίνει την ατμόσφαιρα κατά την καύση του, αλλά το αποτέλεσμα πιστεύω πώς θα μας δικαιώσει, όπως δήλωσε ο Νο 1 επιστήμονας της χώρας, Άλφρεντ Τόμσον.
******
Μόλις διάβασε τα νέα έμεινε στήλη άλατος. Δεν θα έμενε όμως με σταυρωμένα χέρια. Είχε ένα σχέδιο. Τα γαλαζοπράσινα μάτια του έλαμπαν στην ιδέα της επιτυχίας του. Την επόμενη κιόλας μέρα μάζεψε όλα τα αποθέματα μετάλλου που είχε και κατασκεύασε με την εφευρετικότητα και την φαντασία του ένα ρομπότ-κουκουβάγια, εμένα. Έχω την ικανότητα να ενεργώ σαν άνθρωπος καθώς και πληθώρα χαρακτηριστικών, χάρη στον θαυματουργό και μεγαλοφυή πατέρα μου. Τότε όμως είχα και ένα ελάττωμα. Μόλις περνούσε ένας μήνας η ενέργεια μου θα τελείωνε κι εγώ θα πέθαινα.
Ο Άλεξ μου εξήγησε το πρόβλημα και μου ζήτησε να βρω λύση. Έτσι κι έγινε. Την επομένη βάλαμε τα ντούντεκλι (μπάλες που φωνάζουν ό,τι τους ζητήσει ο κατασκευαστής τους) εν δράση.
-Εδώ ντούντεκλι! Όβεερ! Ζητείται Ομάδα Διάσωσης Μετάλλου! Αντισταθείτε στην εκμετάλλευση του μεγάλου σπιτιού μας!
Το ίδιο βράδυ μαζεύτηκαν τα μέλη της ΟΔΜ στο σπίτι του Άλεξ: Ο μεγάλος του αδελφός, Κρίστοφερ, η μικρή του αδελφή, Σαμπρίνα, και τρεις έφηβοι, ο Μπάμπης, η Ροζαλία και η Άρτεμης.
Η αποστολή μας ξεκίνησε με αυτοπεποίθηση και σιγουριά χάρη στις εξαιρετικές ιδέες για επανάσταση που διέδιδαν στον κόσμο τα ντούντεκλι. Όμως το επαναστατικό πνεύμα του λαού δεν ευαισθητοποίησε την κυβέρνηση. Αποφάσισε να φυλακίσει τα μέλη της ΟΔΜ για αμφισβήτηση των λεγόμενων τους. Ωστόσο ο Κρίστοφερ, η οικογένεια του και εγώ γλιτώσαμε. Εγώ επειδή δεν είμαι άνθρωπος και οι υπόλοιποι ήταν υπεράνω πάσης υποψίας, λόγω της υψηλής θέσης του Κρίστοφερ στη δουλειά του, στην εταιρία κατασκευής εξελιγμένων μηχανημάτων.
******
Καθώς πήγαιναν στη φυλακή ήρθαν αντιμέτωποι με ένα αποκρουστικό θέαμα. Η μαύρη μάστιγα, το πετρέλαιο εξαπλωνόταν με γοργό ρυθμό σ' όλο τον ωκεανό αφήνοντας στο πέρασμά της μια υποβρύχια ομίχλη. Αναρωτήθηκαν πώς γινόταν να υπάρχουν τόσο σκληροί άνθρωποι ικανοί να καταστρέψουν το περιβάλλον, όπου σ' αυτό ζούμε. Λίγα λεπτά αργότερα αντίκρισαν τη μεγάλη σιδερένια πόρτα της φυλακής. Ήταν ένας υποθαλάσσιος χώρος με υπερσύγχρονα μηχανήματα οξυγόνου και πλήρους ασφάλειας. Όλα ήταν σκοτεινά, απόμακρα και επικρατούσε μια ψυχοπλακωτική ησυχία.
-Μπαμ! Κρουτς! Μπουμ, χτυπούσε ο Μπάμπης το γυαλί με μανία. Ααουτς!, αναφώνησε καθώς το χέρι του άρχισε να κοκκινίζει από τα χτυπήματα.
-Τώρα εκτός από το φαγητό έχεις και κάτι άλλο να ανησυχείς, αποκρίθηκε η Άρτεμης.
-Είναι ανώφελο, μουρμούρισε η Ροζαλία.
-Λοιπόν, προτείνω να αρχίσουμε να σκάβουμε μπας και βγούμε από εδώ.
-Με τι;
-Με τα χέρια μας ανόητε, άμμος είναι!
4 ώρες αργότερα…
-Αααα! Το αρικλίνειο, φώναξε ο Μπάμπης.
Τότε ήρθε στην Άρτεμης μια καταπληκτική ιδέα. Ο μόνος τρόπος για να αρχίσουν οι πολίτες την ανακύκλωση ήταν να αναγκαστούν να την κάνουν. Και πώς θα γινόταν αυτό; Θα έπρεπε να καταστρέψουν το υλικό αντικατάστασης μετάλλου. Άρα θα έπρεπε να το βγάλουν από τον βυθό και να το διασπάσουν σε μικροσκοπικά κομματάκια, έτσι ώστε να μην αναγνωρίζεται πια. Το επόμενό τους βήμα ήταν να ενημερώσουν τους υπόλοιπους για να τους απελευθερώσουν και να βάλουν σε εφαρμογή το σχέδιο.
******
Λίγα χιλιόμετρα μακριά βρισκόμασταν εμείς, με ένα πανούργο σχέδιο. Εγώ θα πήγαινα από φυλακή σε φυλακή για να μάθω που κρατούνταν οι σύντροφοί μας. Έπειτα ο Κρις και ο Άλεξ θα υποδύονταν τους φύλακες και θα εξόντωναν τον φρουρό με ένα απ’ τα μηχανήματα του Κρις. Η Σαμπρίνα θα φύλαγε τσίλιες στην ακτή της θάλασσας.
Όλα πήγαν βάση σχεδίου. Τους αποφυλακίσαμε και μας εξήγησαν την κατάσταση. Ο Κρις έφερε μηχανές εξόρυξης και σε λίγες ώρες είχαμε βγάλει το αρικλίνειο. Πριν ξημερώσει τα μηχανήματα το είχαν καταστρέψει και βάλαμε ελικόπτερα να το σκορπίσουν σε όλους τους ωκεανούς. Ύστερα γεμίσαμε με άμμο την τρύπα που δημιουργήσαμε στο έδαφος. Μετά στείλαμε ανώνυμα τα ντούντεκλι να ενημερώσουν τον κόσμο ότι το αρικλίνειο καταστράφηκε και η μόνη λύση ήταν να αρχίσουμε ανακύκλωση. Τέλος ο Μπάμπης, η Ροζαλία και η Άρτεμης επέστρεψαν στη φυλακή.
Την επόμενη μέρα οι εργάτες της εξόρυξης συνειδητοποίησαν ότι το αρικλίνειο είχε εξαφανιστεί. Δημιουργήθηκε αναστάτωση. Έψαχναν όλη μέρα και όλη νύχτα. Μα τίποτα. Είχαμε κάνει καλή δουλειά. Ανακοίνωσαν τα ξημερώματα στον κόσμο ότι το αρικλίνειο δεν θα αντικαθιστούσε το μέταλλο. Άρα η μόνη λύση ήταν η ανακύκλωση.
Επιτέλους τα καταφέραμε. Το θέμα με τη φυλακή έληξε. Οι φίλοι μας αποφυλακίστηκαν. Όλα καλά. Μόνο που ο χρόνος μου τελείωνε. Δεν τους το έλεγα. Μόνο ο Άλεξ το ήξερε. Μέρα με τη μέρα γινόμουν όλο και πιο αδύναμη. Τα παιδιά είχαν καταλάβει λίγα πράγματα. Μετά από λίγο πέθανα. Ήξερα όμως ότι δεν ήταν οριστικό αντίο. Θα ανακυκλωνόμουν. Εξάλλου κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή…
******
5 μήνες μετά…
Τα πράγματα έχουν καλυτερέψει. Η νέα μου μορφή είναι ένα χαριτωμένο αλουμινένιο σκυλάκι. Στεκόμουν στο ράφι και αναρωτιόμουν ποιος θα με πάρει. Και τότε έγινε το θαύμα. Είδα τον Άλεξ να μπαίνει και να με αγοράζει. Με πήγε στη Σαμπρίνα για δώρο γενεθλίων. Μου έβαλαν μπαταρίες και τότε κατάλαβαν ποια είμαι.
Τώρα είμαι ευτυχισμένη. Έχω ξανασμίξει με τους φίλους μου. Δουλεύω με μπαταρίες και με ανανεώνουν κάθε μήνα.
Οι πολίτες κάνουν ανακύκλωση και το μέταλλο είναι άφθονο. Αν είναι κάτι που έμαθα από αυτή την ιστορία είναι αυτό: μέταλλο ανακυκλωμένο ποτέ δεν πάει χαμένο.